علی قدرتی- از زمانی که خراسان شمالی به عنوان یک استان مستقل در جغرافیای تقسیمات کشوری ظاهر شد همواره شهرستان شیروان عنوان دومین شهر بزرگ استان را یدک کشیده است.
عنوانی که گرچه پر طمطراق بوده اما در عمل عایدی چندانی را برای این شهر به همراه نداشته است، شهری که زمانی یکی از مدعیان اقتصادی شمال خراسان بود اکنون آخرین ایستگاه مسئولان کشوری در سفرهای این استان است.
گرچه نمی توان منکر برخی رقابت های درون استانی برخی مدیران برای کسب وجهه و جایگاه برای شهرهایشان شد اما بنظر می رسد ایراد کار را باید در جایی دیگر جُست.
ایراد کار را باید در شیروان دنبال کرد و اینکه چرا شهری با این ظرفیت نیروی انسانی، منابع طبیعی، جغرافیای مولد کشاورزی و داشتن مدیرانی در تراز وزارت و استانداری ها و… نتوانسته است به جایگاه واقعی خود در استان دست یابد؟
چگونه است که در سفرهای مهم وزارتی و سایر مسئولان کشوری به خراسان شمالی آنچه کمتر اهمیت دارد نیازها و مشکلات دومین شهر استان است. در این سفرها حتی مراعات ظاهری حال دومین شهر استان هم نمی شود و بزرگواران در دقایق پایانی سفر خود، گذرا و خسته پای به این شهر می گذارند.
چنانکه وزیر میراث فرهنگی، وزیر آموزش و پرورش، وزیر کشور و… پس از سفر ب شهرهای مختلف استان و پیگیری مشکلات شان، در پایان سفر و بصورت شبانگاهی خسته و کم حوصله وارد شیروان می شوند. طبیعی است که در چنین موقعیتی وزیر آموزش و پرورش با نماینده دچار چالش شود، وزیر کشور با بی حوصلگی پاسخ خبرنگار را بدهد و…
قطعا اینگونه سفرها و اینگونه حضورها در شهرستان نمی تواند منشا تحول و پیشرفت شود. با این حال باید از استاندار محترم خراسان شمالی پرسید: دیگران متوجه جایگاه دومین شهر استان، نیازها و مشکلاتش نبودند، شما چرا؟
