گنجینه فرهنگها و دیگر هیج!

علی قدرتی- از وقتی استان خراسان شمالی تولد یافته تا امروز هر استاندار، مدیر و مسئولی به فراخور سلیقه خود نام و عنوانی را بر آن نهاده است.

از باب الرضا، دروازه آستان هشتم تا گنجینه فرهنگها و این اواخر گنجینه معرفتها نامهایی است که هر یک در دوره ای کلیدواژه سخنرانی ها و به عبارتی زینت المجالس وعظ و خطابه برخی در استان بوده است.

اما واقعیت آن است سکانداران استان آنقدر که روی انتخاب و تکرار اسامی حساسیت داشته اند روی معلول اصلی یعنی واقعیت های فرهنگی و اجتماعی استان تمرکز نداشته اند.

نگارنده، خراسان شمالی را گنجینه ای از فرهنگها، اقوام، نیروی انسانی، آداب و رسوم، ظرفیت های کشاورزی و دامپروری و فرصت های ناب توسعه شرکت های دانش بنیان و… می داند که متناسب با توانمندی هایش جایگاه نیافته است.

آنچه امروز با آن مواجه هستیم گنجینه ای شعار زده است که با وجود همه تلاشها و زحمات و سعی و خطاها هنوز در مقدمات و بدیهیات معطل مانده است و از جشنواره های محلی نظیر قوچ و انگور و فتیر مسکه و املت فراتر نرفته است. در حالی که هر یک از این موارد می تواند یک برند و جشنواره ملی باشد.

از ظرفیت بی نظیر گردشگری و مفاخر تا هنر و هنرمندان و از موسیقی جهانی تا معدن اقوام و جوانان نخبه اش هر یک فرصتی برای ابراز وجود و اظهار فضل استانی است که شاخص های موجود کمتر تناسبی با واقعیت هایش دارد.

علت اصلی آن را باید در نگاه بسته و حاکم در استان طی این سالها دانست، پر واضح است تفکری که تمام هم و غمش تبدیل اسم گنجینه فرهنگها به گنجینه معرفت ها باشد، درک درستی از فرهنگ و اقوام غیور این خطه و فرصت های فرهنگی و ظرفیت های اجتماعی آن ندارد.

غربت گنجینه فرهنگها در استان خودش تا آنجاست که حتی عباس عرب زاده در مقدمه کتاب گنجینه فرهنگ ها می گوید:
کمتر کسی بجنورد و عمارت مفخم و آیینه خانه اش را دیده است. کمتر کسی می‌داند چهارتاقی شیروان یا مهم‌تر از آن، شهر بلقیس اسفراین کجاست. کمتر کسی به جرگلان پا گذاشته است و ساعتی، میهمان مردم ترکمن این منطقه بوده است.

چه کسی کرمانج ها را می شناسد؟ تات ها را چه کسی؟
صدای سم اسبان اصیل و بی نظیر ترکمن را چه کسی شنیده است؟ دره هاورد یا دریا کوه زیبای تیغ بل را که دیده است؟ مردم مهمان دوست روستای هاورد در دوردست های درکش را که به سبحانه ای مهمانت کنند، چه کسی می شناسد؟ ۱۲ آبان ۱۴۰۳